Deze dissertatie bestaat uit drie delen.

Het eerste deel, getiteld `Blackwell Games', gaat over het probleem van 
gedetermineerdheid van Blackwell spellen, een klasse van oneindige spellen met 
imperfekte informatie, waarbij twee spelers tegelijkertijd zetten doen, de 
zetten gekozen worden uit een eindige verzameling, het spel oneindig veel 
rondes duurt, en de uitkomst van het spel wordt gegeven door een Borel-meetbare 
functie f op de verzameling mogelijke series zetten.  Elementaire bewijzen van 
gedetermineerdheid worden gegeven voor Blackwell spellen wiens uitkomst wordt 
gegeven door de karakteristieke functie van een Borel verzameling met 
complexiteit tot G_{\delta\sigma}.  Voor algemene Borel functies geven we een 
reductie, afkomstig van D.A. Martin, tot het al bekende resultaat van 
gedetermineerdheid van spellen met perfekte informatie.  We beschouwen ook 
Blackwell spellen wiens uitkomst wordt gegeven door een functie die niet Borel 
meetbaar is, en formuleren een versie van het Axioma van Gedetermineerdheid 
voor deze spellen.  Tenslotte vergelijken we sommige van de consequenties van 
dit `Axioma voor Blackwell Gedetermineerdheid' met de consequenties van het 
oorspronkelijke Axioma van Gedetermineerdheid.

In het tweede deel, getiteld `Random Walks', beschouwen we recurrentie in 
zelfversterkende willekeurige reizen, waarbij de kanten in een graaf worden 
bereisd met een waarschijnlijkheid die kan veranderen voor een tweede of latere 
doortocht.  We concentreren ons op het geval dat de waarschijnlijkheid voor een 
kant maar \'e\'en keer verandert, na de eerste keer dat de kant wordt bereisd.  
Als een speciaal geval laten we zien dat de een-keer-versterkte willekeurige 
reis bijna zeker recurrent is als de versterking voldoende klein is (een 
uitbreiding van een resultaat van T. Sellke), en ook als de versterking 
voldoende groot is.  Voor het laatste resultaat gebruiken we een toepassing van 
nonstandaard analyse op grafentheorie. 

Het derde deel, getiteld `The EMILE Grammar Inducer', gaat over het EMILE 
programma, een programma dat een tekst inleest, en zonder enige voorkennis 
probeert om de grammatikale structuur van de taal te bepalen.  De 
basisconcepten en algoritmes die ten grondslag liggen aan het programma worden 
behandeld, zowel als de resultaten van deze benadering, zowel in theorie als in 
de praktijk.  Het wordt betoogd dat natuurlijke talen voldoen aan een conditie 
genaamd _shallowness_, ondiepheid, en dat dit betekent dat het EMILE programma 
goed zal werken voor natuurlijke talen.  In een aparte appendix wordt 
expliciete pseudo-code gegeven voor de sub-algoritmes gebruikt in EMILE.